Jambo!

Wat vliegt de tijd! De eerste week op het project zit er alweer op. Op dinsdag was ik begonnen bij CWCD (Centre for Women, Children and Youth Development). Dit is het project waar ik zou gaan werken voor de zes weken dat ik hier ben. Dinsdag had ik op het begin een soort introductie: Jackline en Joseph hebben mij alles uitgelegd over de organisatie, wat ze doen, waar ze voor staan en wat ze hebben tot nu toe hebben bereikt. CWCD is gericht op de rechten van vrouwen, maar voornamelijk ook van kinderen. De scholen hier hebben speciale clubs waar ze het hebben over hun rechten. Hiervoor hebben ze een boek en ze maken ook tekeningen, liedjes en gedichten hierover. Verder hebben ze hier in de verschillende districten community's die ook clubs hebben, waar de vrouwen het over de vrouwenrechten hebben. CWCD gaat onder andere langs deze scholen en community's om te kijken hoe het gaat, of er vooruitgang is, etc. Hier schrijven ze dan rapporten over (in het Engels). Verder gaan ze ook langs de Ward Offices (een soort gemeentehuis) om te bespreken wat voor meldingen er bij die offices zijn binnengekomen.

Toen ze mij dit uitlegden en daarbij vertelden wat voor situaties hier voor komen, was ik erg geschrokken. Natuurlijk weet je dat dat soort dingen hier gebeuren, maar als je veilig thuis in ons kikkerlandje zit, lijkt het toch meer fictie. Na deze introductie moest ik helpen met het controleren en verbeteren van hun Engels in de rapporten. Of nou ja, voornamelijk wachten en dan soms even iets controleren. De dag duurde voor mijn gevoel erg lang door al het wachten. Ik was blij toen het tijd was om weer naar huis te gaan. Jackline en Joseph zetten mij op de daladala en moest toen voor het eerst alleen. Ik had lichtelijke paniek, ik hoopte erg dat het goed zou komen en bij de goede stop eruit zou gaan. Dinsdagavond gingen we met alle vrijwilligers uit het huis naar Via Via (een soort bar) om naar de gratis filmavond te gaan. Dit was erg gezellig :).

Woensdag was het weer tijd om naar het project te gaan. Ik keek er wel naar uit, aangezien we langs een (tweetalige) basisschool zouden gaan. Tot de lunch moest ik weer even helpen met controleren en daarna gingen we naar de naaikamer. Ze maken op het project namelijk wasbare maandverbandjes om hier uit te delen, aangezien veel vrouwen en jonge meiden geen geld hebben voor maandverband. Hierdoor kunnen de meisjes gedurende hun menstruatie niet naar school en missen zo dus erg veel. Ik moest helpen met het omlijnen op de stukken stof en dit uitknippen. Dit ging niet op de meest efficiënte manier: Ik omlijnde het en zij trokken de stof een beetje strak en keken toe. Hetzelfde gold voor het knippen. Zo gaat dat bijna de hele tijd. Eerst zit ik een beetje toe te kijken naar hoe zij hun werk doen, dan vraag ik of ik kan helpen en dan neem ik hun werk over en kijken zij toe. Afijn, na de lunch gingen we richting de school lopen. De club zou om 15u beginnen, dus we waren daar dan ook rond die tijd. Toen we aankwamen, bleek het echter zo te zijn dat de club van 14u tot 14.40 was. We gingen toen nog even met de directeur van de school praten. Hij is een erg vriendelijke man en vond het erg leuk dat ik er was. Hij vroeg of ik vrijdag weer langs zou komen de hele dag om te kijken hoe het er daar op een school aan toe gaat. Daarna kreeg ik nog snel een rondleiding door de school. De kindjes waren de liefste ooit. Voor hen is een mzungu (= blanke) erg bijzonder en willen je dan ook erg graag knuffelen en je hand vasthouden. Na de rondleiding ging ik weer naar huis toe.

Donderdag keek ik er best wel tegen op om naar het project te gaan. Ik zou toch niks te doen hebben en alleen maar een beetje moeten wachten. Toen ik aankwam op het project werd mij verteld dat we langs een andere school zouden gaan en langs de Ward Office. Daar werd ik blij van, want dat vind ik wel erg leuk. Rond 11u gingen we richting de basisschool die net buiten Arusha ligt (vlakbij Arusha Airport). De omgeving was erg mooi, rustig, groen en heuvelachtig. Eenmaal op de school (de reis duurde zo'n 1,5 uur, terwijl het max. een half uurtje rijden is) heb ik de club bijgewoond. Het was in het Swahili, dus Joseph vertaalde alles voor mij. Na de club gingen we weer richting het kantoor. Onderweg daar naartoe gingen we langs de Ward Office. Echter, degene die over de meldingen ging, was al weg. Echt typisch weer. Toen gingen we lunchen op het kantoor. Ik had de hele dag al best wel erge hoofdpijn (ik had wel genoeg gedronken) en wist dat ik vanaf dan toch niks meer te doen zou hebben en alleen maar zou moeten wachten, dus heb ik toen besloten om naar huis te gaan. Thuis heb ik gelijk met Sia (de begeleider) besproken of ik misschien kon switchen van project (het liefst naar een school), aangezien ik gewoonweg niet gevoel had dat ik bij dit project echt kon helpen. Ik had het er niet naar mijn zin. Ze zei dat ze zou kijken wat de mogelijkheden zijn.

Vrijdag (vandaag) ben ik dus weer naar die basisschool van woensdag gegaan. Ik werd erg hartelijk ontvangen en kon gelijk meekijken in de klas. Ik heb bij verschillende klassen meegekeken en vond het erg leuk. De kinderen waren weer heel blij om mij te zien en tijdens de pauzes was ik de bezienswaardigheid. Rond half 3 was ik weer thuis, ben ik nog even met Lorenz (andere Nederlandse vrijwilliger) naar een supermarkt gegaan en nu zit ik thuis op het balkon. Straks gaan we met z'n allen uiteten. Eigenlijk krijgen we vanavond nog eten, maar de maaltijd van vandaag schijnt niet zo lekker te zijn. Sia heeft mij verteld dat we maandag bij een schooltje gaan kijken, in de hoop dat ik daar terecht kan.

Zondag gaan we dus naar Lake Duluti om te kanoën. Dit meer is vlakbij, zo'n 20 minuutjes rijden. De weersvoorspelling ziet er nu nog somber uit, dus hopelijk zal dat nog verbeteren.

Ondertussen heb ik al een paar liefdesverklaringen gekregen van random mannen hier op straat. Dan zeggen ze iets in de trant van "I love you" en "marry me!". Dan lach ik alleen maar een beetje.

Deze blogpost is alweer veel te lang, dus zal ik er maar een eind aan breien. Ik zal snel weer een berichtje schrijven!

Asante sana voor het lezen! (= heel erg bedankt)

Dikke kus!